Het werd voorjaar en het
Meizonnetje deed het jonge groen ontluiken. De bloembollenvelden
ontplooiden zich weer in hun volle pracht. Maar niet overal was het zo
rustig en vredig, want de oorlog tussen de Geallieerden en Duitsland
duurde nu reeds 8 maanden, zonder dat er beslissende gevechten hadden
plaatsgevonden. Wel waren er geregeld incidenten bij de Franse Maginotlinie
en de Duitse Siegfriedlinie en deed Duitsland uitvallen naar andere
landen, doch van een definitieve overwinning der oorlogvoerende landen was
nog niets gekomen.
Hoelang zou het Nederlandse leger nog
gemobiliseerd moeten blijven? Eerder dan wij gedacht hadden kwam daar een
eind aan en wel op een manier die we ons niet hebben durven voorstellen.
Vrijdag
10 Mei.
Deze datum zullen wij nimmer vergeten. De dag
waarop de Duitse leger te land en in de lucht ons land binnen vielen en
Nederland in de oorlog mee gesleurd werd. Zoals de meeste militairen en
burgers in ons land zijn wij ook door het zware geronk van vele
vliegtuigen gewekt. Op onze kamer waren allen spoedig uit hun krib. Wij
wisten niet wat er gaande was, wij vermoeden dat er een vliegoefening werd
gehouden of een ernstige neutraliteitschending van de een of andere oorlogvoerende
mogendheid. Maar toen wij door de hoge kazerneramen de vliegtuigen steeds
lager over zagen vliegen, herkenden we ze als Duitse machines. Wij dachten
nu, dat Duitsland een aanval op Engeland zou doen. Door 1 der jongens werd
de radio aangezet, nu vernamen wij, waar we geen ogenblik aan gedacht
hebben: Nederland was in oorlog. Duitsland was geheel onverwacht, zonder
oorlogsverklaring ons land aangevallen. Door de ether klonk de ijzige
stem van de omroeper, overal werden Duitse vliegtuigen gesignaleerd, er
waren parachutisten gedaald, vliegtuigen landen op verschillende plaatsen,
grote troepen kwamen over de grens en drongen ons land binnen. Er waren
parachutisten neergelaten in Nederlandse uniform.
Wat
moesten wij van dit alles denken? Oorlog in Nederland!
Nu moest de Koninklijke Nederlandse Landmacht tegen een veel grotere
tegenstander de strijd aanbinden. Wat zou daarvan de uitslag zijn? Waren
wij paraat tegen de groteren indringer? Wat werd er nu van ons recruten
gedacht? Hoe zouden de soldaten aan de grens het maken? Hoe was het met
Dani, mijn broer, die daar in Gramsberegen zo rustige mobilisatie had, dat
nu plotseling ten einde was? Wat zou er thuis gaan gebeuren?
Vele
vragen drongen zich aan mij op, doch antwoord kreeg ik niet. Van een van
de schildwachten, die op de kamer was, vernamen wij, dat al vanaf ongeveer
3 uur 's nachts vliegtuigen boven Leiden gevlogen hadden. Er waren
parachutisten bij de Haagsche Schouw gedaald, dat was ongeveer 5 km. van
Leiden af. De oorlog liet zich direct ernstig aanzien. Wij hadden ons
spoedig in de kleren gestoken. Een ieder gaf zijn mening te kennen van de
toestand, waarvan we het juiste nog niet helemaal wisten. Huub Heesterman,
die 2 kribben van mij af lag, trok zijn goede uniform aan met de woorden:
"Als dit uniform vernield wordt, krijg ik wel een nieuw van de
fourier." Hij heeft nooit nieuwe kleren nodig gehad.
Het
was ongeveer 5 uur toen wij op de binnenplaats stonden. Er was nog niet
eens reveille geblazen!
